Majowe niedziele obfitowały w pierwsze komunie. To w każdej parafii szczególne wydarzenie. Fotoreportaż z kościoła Piotra i Pawła był w "GP-WO" świątecznym akcentem, jakby symbolem tych uroczystości w naszym powiecie
Jest w nim 21 parafii, niektóre obejmują świątynie filialne w innych wioskach, więc trudno ogarnąć wszystkie. Ale ten temat trzeba rozważyć, z myślą o przyszłości.
To jest odpowiedź dla tych czytelników, którym się nie podobało, że pominęliśmy ich dzieci i tamtejsze świętowanie. Te pretensje to dla nas pośredni dowód doceniania gazety. Także wyszła zachęta do napisania tego felietonu. Jeden z "krytykantów" nie tylko opowiedział o przebiegu parafialnej uroczystości sprzed dwóch tygodni, ale dla porównania wspominał swoją pierwszą komunię.
W roku 1940 miał ponad siedem lat. Ksiądz prowadził przygotowania dziewięciolatków, ale także młodszych. Bo to był czas wojny, sowieckiej okupacji, wywózek i niepewności, co będzie jutro. Kto zdał egzamin z przygotowań, ten był dopuszczony do sakramentu. Rodzice stawali na głowie, żeby załatwić materiał na sukieneczki dla dziewczynek, a chłopczykom na jakieś ubranko. Starali się o świeczki, ale to najmniejszy problem - można było samemu zrobić z wosku. No i dwie kokardki - na świeczkę i na pierś. Nabożeństwo w kościele, a tam niezapomniany moment przy balaskach... Jednak po wyjściu trzeba było schować wszelkie znaki religijnej uroczystości. Owszem, przyjmował jeden fotograf w mieście, ale na zdjęciu nie mogło być żadnych kokardek, świeczek i obrazka z pierwszej komunii. W domu - rodzinny obiad. Żadnych prezentów, bo skąd, co i za co? Dla dzisiejszych pierwszokomunijnych dzieci to brzmi jak ponura bajka.
Kiedy skończyła się wojna i na oławskiej ziemi osiedli wypędzeni z Kresów, też bywało różnie. Ubogo, ale zawsze uroczyście. Po nabożeństwie pod kościołem - wspólne śniadanie. O to przez lata pieczołowicie troszczył się ksiądz Franciszek Kutrowski. Przy prowizorycznych stołach słynne rogaliki i przy nich niezwykły wówczas rarytas - kakao! Zmieniały się czasy, warunki i zwyczaje. Szczególnie w ćwierćwieczu wolności, które właśnie świętujemy. Pierwsza komunia formalnie zawsze ta sama, ale teraz jakby przytłaczana tym, co jest jej oprawą. Wystawne przyjęcia, niczym wesela. Załatwianie lokali najlepiej rok wcześniej. No i przepiękne stroje oraz prezenty, które wychodzą na pierwszy plan!
To dobrze, że nas stać, choć nie wszystkich, na wielkie wydatki, a więzi rodzinne wzmacniają nie tylko wesela czy pogrzeby. Ale czy w tych młodych ludziach, zachwyconych podarunkami i świętowaniem, krzepną fundamenty duchowe, główny sens pierwszej komunii? Późniejsza codzienność zbyt często przeczy. Czegoś jest za dużo, a czegoś dużo mniej. Dlatego trzeba wspominać, opowiadać najmłodszym to, co dawniej było. Żeby młode pokolenie mogło lepiej zrozumieć i docenić to, co ma teraz.
Edward Bykowski
Podziel się
Oceń
Napisz komentarz
Komentarze
Aktualnie nie ma żadnych komentarzy. Bądź pierwszy, dodaj swój komentarz.
Jeśli masz interesujący temat, który możemy poruszyć lub byłeś(aś) świadkiem ważnego zdarzenia - napisz do nas.
Podaj w treści swój adres e-mail lub numer telefonu. Jeżeli formularz Ci nie wystarcza - skontaktuj się z nami.
Napisz komentarz
Komentarze