Mroźny i śnieżny czwarty dzień grudnia nie ucieszył tych, którzy marzą o bieli na święta. Wedle przysłowia te dni mają przeciwną pogodę. Jeśli Barbara po lodzie, to Boże Narodzenie po wodzie. I odwrotnie
Gazeta Powiatowa - Wiadomości Oławskie
23.12.2012 12:52
(aktualizacja 27.09.2023 16:34)
Również długoterminowe prognozy wróżą plusy w noc wigilijną i następne. Pocieszył nas jednak miejscowy amator-meteorolog, który od kilkunastu lat skrzętnie notował te temperatury na oławskiej ziemi. Wedle jego wyliczeń, ta zasada odwrotności rzadko się sprawdzała, najczęściej po wodzie była woda. Jednak ani razu tak się u nas nie zdarzyło, żeby "lodowata" Barbara miała "wodne" święta. Zobaczymy.
Zresztą to nie najważniejsze. Bez względu na pogodę, głównym plusem będzie to, jak przeżyjemy Wigilię i świąteczne dni; jak się zapiszą w rodzinnej kronice lat. Dla najmłodszych, urodzonych w tym roku, będą to pierwsze święta z prezentami pod choinką. Najstarsi powojenni mieszkańcy ziemi oławskiej zasiądą przy wigilijnym stole po raz sześćdziesiąty ósmy. Tyle lat minęło od chwili, gdy się tu znaleźli, w ogromnej większości po wypędzeniu z kresowych stron. Tyle razy przeżywali tutaj pamiątkę narodzenia Bożej Dzieciny. Różne to były wigilie, różne świętowanie. Coraz mniej jest takich, którzy pamiętają pierwsze święta w "nowym świecie". Byli wtedy nastolatkami, a dziś to dziadkowie i babcie, także pra... i nawet prapra...
Oławska pasterka w 1945 roku była niezwykła z wielu względów. Pierwsza po straszliwej wojnie, daleko od rodzinnych stron, w mieście pełnym gruzów i sowieckiego wojska. Tym żołnierzom najbardziej pachniały wysokoprocentowe napoje i kobiety, więc strach było chodzić nocą po ulicach, oświetlanych tylko przez księżyc. Polscy osiedleńcy niezbyt licznie odważyli się na wyprawę do swego kościoła. Zebrali się u stóp Matki Boskiej Pocieszenia, której obraz przyjechał z księżmi oraz mieszkańcami ziemi radziechowskiej. Znalazł swoje miejsce w byłym kościele ewangelickim. U Piotra i Pawła jeszcze funkcjonowała parafia niemiecka. Na tej polskiej pasterce "Bóg się rodził, moc truchlała". Gromko śpiewano kolędy, mieszające się z płaczem, ze łzami radości, wdzięczności i nadziei: "Podnieś rączkę, Boże dziecię...".
W parafiach wiejskich - m.in. w Bystrowicach, Minkinowie, Domajowicach (to ówczesne nazwy!), także w Laskowicach i kilku innych w oławskim powiecie - rozpoczynano Boże Narodzenie proporcjonalnie liczniej. Tam było bezpieczniej, bez ludzi w obcych mundurach. Także na świątecznych stołach była większa obfitość niż w mieście, co oczywiste ze względu na płody ziemi i gospodarstwa. W Oławie też osiedlili się rolnicy, nie tylko na Lipowej. Paru zadbało o urozmaicenie drugiego dnia świąt. Zaprzęgli konie do sań, do nich podczepiali się chętni z saneczkami. Kulig krążył po mieście i wokół ratusza. Tak bywało również w kolejnych latach.
Nasi informatorzy o pierwszej pasterce zgodnie pamiętają, że wtedy był mróz i śnieg. Dużo śniegu. To nie przeszkadzało kolędnikom. W świąteczne popołudnia i wieczory starali się nie opuścić żadnego domu, na którym wisiała biało-czerwona chorągiewka. To był znak, że tu mieszkają Polacy.
Minęło 68 lat. Trzy pokolenia. Zmienił się świat. Pozostały wspomnienia. Miłe i bolesne. Jest jednak nadzieja. Bez niej życie zamiera. Nie liczmy na aurę. Liczmy na siebie. Zadbajmy o pogodę ducha. O szczerą radość. O miłość bliźniego. Wesołych Świąt!
Edward Bykowski
Podziel się
Oceń
Napisz komentarz
Komentarze
Aktualnie nie ma żadnych komentarzy. Bądź pierwszy, dodaj swój komentarz.
Jeśli masz interesujący temat, który możemy poruszyć lub byłeś(aś) świadkiem ważnego zdarzenia - napisz do nas.
Podaj w treści swój adres e-mail lub numer telefonu. Jeżeli formularz Ci nie wystarcza - skontaktuj się z nami.
Napisz komentarz
Komentarze