Mały Walduś zakwilił pierwszy raz prawie 55 lat temu. Wielki Waldemar zasnął spokojnie i rano już się nie obudził. Wielki przez to, czym wypełniał swoje życie - jako kapłan, wspaniały mówca, autor i naukowiec, wychowawca i przyjaciel.
Zaczął je i zakończył w Oławie. Zmarł nad ranem 13 sierpnia. Odpoczywał w swoim domu po powrocie z Watykanu. Cztery dni później spoczął w rodzinnym grobowcu na Zwierzynieckiej, przy siostrze, ojcu i matce.
Przez 30 lat kapłaństwa był apostołem Chrystusowej miłości, pokoju i dobroci. Sprawował coraz więcej funkcji, w większości poza rodzinnym miastem. Zawsze podkreślał, że sercem jest w Oławie. I choć kilka dni temu bić przestało, jednak już na zawsze tu pozostanie.
Żegnało go kilka tysięcy oławian oraz kilkuset przybyszów z różnych stron Polski. Przede wszystkim z Wrocławia, gdzie przez pięć lat był rektorem Papieskiego Wydziału Teologicznego. Także żołnierze uczcili księdza generała salwą honorową. O dwudniowych uroczystościach pogrzebowych, jakich Oława nigdy przedtem nie przeżywała, piszemy na innych stronach gazety. A zaczęły się we czwartek, w sanktuarium. Katafalk i trumnę ustawiono obok obrazu Matki Boskiej Pocieszenia. Tam Waldemar został ochrzczony, od dziecięcych lat był ministrantem, a matka chyba wymodliła dla syna powołanie do stanu duchownego. Wzorowy uczeń i kolega zdał maturę w LO na placu Zamkowym i wstąpił do seminarium. Po wyświęceniu odprawił prymicje w tym macierzystym kościele. Teraz niezwykle brzmiała na nabożeństwie pożegnalnym początkowa pieśń - "Serdeczna matko", zmieszana z płaczem i łzami oławian...
Piątkowy pogrzeb był żywym dowodem, że miłość jest mocniejsza niż śmierć. A oławianie naprawdę go kochali. Szczególnie za 12-letnie zarządzanie parafią Piotra i Pawła, którą mocno ożywił pod każdym względem. Także za wielki szacunek dla każdego, życzliwość i pomoc w potrzebie. Za słowo Boże i piękną polszczyznę, w czym był mistrzem. Mówić krótko, a powiedzieć dużo. To ściągało coraz liczniejszych słuchaczy, także z innych parafii, trafiało do młodzieży. Znajdował z nią wspólny język, również jako katecheta w macierzystym liceum. W dzisiejszych czasach to bardzo trudne, a on potrafił. Każdego traktował jak przyjaciela i każdą przyjaźń umacniał. Łączyć, a nie dzielić! - tę dewizę stosował na każdym kroku.
Niestety, skończyły się przyjazdy księdza rektora do ukochanej Oławy. Nie poprowadzi, jak dawniej, porywającej Drogi Krzyżowej w Wielki Piątek, na skwerze Jana Pawła II. Nie weźmie udziału w Opłatku Kresowym. Także w radosnych i smutnych zdarzeniach znajomych i przyjaciół, od podstawówki począwszy. Nie zadzwoni i nie zapyta: - Co słychać?
Tak zwyczajnie, po ludzku, jednak żal, że troskę o swoje zdrowie stawiał na dalszym miejscu. Dla niego ważniejsze było spełnianie podejmowanych zadań, szerzenie ewangelicznej miłości i kultury słowa. Od pewnego czasu miał kłopoty z sercem. Podobno wciąż odwlekał zalecane wszczepienie rozrusznika. Odwlókł na zawsze.
Odszedł dobry człowiek, oławianin, wielce zasłużony dla Kościoła i społeczności. Pięknie to określił ks. Edward Szajda w pożegnalnej refleksji, że do Andrzeja Świerada, Bernarda Lichtenberga, Franciszka Kutrowskiego i Jana Janowskiego dołączył w panteonie oławian Waldemar Irek.
Edward Bykowski
Podziel się
Oceń
Napisz komentarz
Komentarze
Aktualnie nie ma żadnych komentarzy. Bądź pierwszy, dodaj swój komentarz.
Jeśli masz interesujący temat, który możemy poruszyć lub byłeś(aś) świadkiem ważnego zdarzenia - napisz do nas.
Podaj w treści swój adres e-mail lub numer telefonu. Jeżeli formularz Ci nie wystarcza - skontaktuj się z nami.
Napisz komentarz
Komentarze