- Jest nam miło poinformować, że zebrano łącznie 2904,00 zł - czytamy na profilu Miasto Oława. - W imieniu organizatorów zbiórki bardzo dziękujemy wszystkim darczyńcom. Jak pięknie, że w Oławie nie brakuje osób z wielkim sercem.
Po udarze przeskakuje wszystkie diagnozy, jakie stawiali jej lekarza. Mówili, że ewentualnie poruszy głową - poruszyła. Powiedzieli, że to raczej już wszystko, no może jeszcze ewentualnie poruszy ręką - zaczęła ruszać ręką. I wróciła jej mowa...
*
Fragment rozmowy z jej bratem Kryspinem Matusewiczem, jaka ukazał się na łamach "Gazety Powiatowej":
- Kiedy dowiedziałeś się, że z siostrą jest coś nie tak?
- Gdy byłem na sylwestra u znajomych, około godz. 20.00 dostałem telefon od Manueli, córki siostry, że ta od dłuższego czasu nie odbiera telefonu. Po godzinie Manuela zadzwoniła do mnie sprzed domu mamy z informacją, że drzwi, które zawsze miały być otwarte, gdy jest w domu, są zamknięte, a światło w środku się paliło. Ostatecznie trzeba było wezwać fachowca. Gdy drzwi udało się pokonać, okazało się, że Edyta leży na podłodze. Wiedzieliśmy od razu, że to udar, bo ona już go przechodziła 5 lat temu. Manuela na co dzień mieszka w Irlandii, a wtedy przyjechała do Polski na pogrzeb. Ponieważ Edyta miała ciężką grypę, powiedziała, żeby córka zamieszkała na te kilka dni u koleżanki, bo nie chce jej zarazić. Gdyby tego dnia była normalnie z mamą w domu, pomoc przyszłaby szybciej. To był jeden z kilku zbiegów okoliczności, które złożyły się na to, że stało się tak, jak się stało. Drugi był taki, że kilka dni wcześniej Edyta dzwoniła do mnie, że źle się czuje z tą grypą. Wezwałem do niej pogotowie, a ratownik podał jej jakieś dobre lekarstwo i spytał, jakie leki wcześniej brała. Powiedziała, że tylko aspirynę, a to lek, który dodatkowo rozrzedza krew. Ratownik zasugerował wtedy, że skoro aspiryna nie pomaga, niech weźmie coś innego. Przestała więc brać aspirynę, a może gdyby ją wzięła, do udaru by nie doszło, bo krew nie byłaby taka gęsta.
- Po udarze Edyta trafiła do szpitala przy Koszarowej...
- Nie mogliśmy tam wejść, bo na oddziale bardzo dbają o sterylność, poza tym grypa szalała, więc nie było odwiedzin. Dowiedzieliśmy się tylko, że siostra tam jest i że już ćwiczy z logopedą. Uznaliśmy, że będzie dobrze, ale po trzech dniach, kiedy Manuela miała już obietnicę, że będzie mogła się zobaczyć z mamą, jej już tam nie było. Została w trybie pilnym przewieziona karetką do szpitala na Weigla. Praktycznie wieźli ją martwą, bo serce przestało pracować, trzeba ją było w karetce reanimować. Trafiła od razu na stół operacyjny. Okazało się, że mózg puchnie, miała obrzęk, trzeba było otworzyć czaszkę. Od pani doktor usłyszałem wtedy, żebyśmy nie mieli większych nadziei, bo przy tak wielkim wylewie jeżeli ona otworzy oczy, to już będzie sukces. I chyba faktycznie nie liczyli na więcej, bo gdy po 2 tygodniach Edyta wróciła na Koszarową, to szukali w jej ciele tej wyciętej kości z czaszki, która powinna być gdzieś zaszyta w ciele, co podobno jest standardową procedurą, aby kość przeżyła i dało się ją z powrotem wsadzić na miejsce, ale nigdzie jej nie było.
- Jaka była twoja pierwsza reakcja na tragedię siostry?
- Nigdy w życiu nikomu nie życzyłem śmierci, nawet najgorszym wrogom. I to jest paradoks, bo w tej sytuacji nagle zacząłem życzyć śmierci własnej siostrze. Gdy usłyszałem, że będzie "warzywem", które tylko otworzy oczy, uznałem, że lepiej byłoby, gdyby w ogóle odeszła. To moje myślenie było podyktowane tym, że przy pierwszym udarze Edyta bardzo mocno przeżywała, że "mowa jej uciekła", że była sparaliżowana. To był dla niej straszny stan i mówiła, że gdyby się kiedyś miał powtórzyć, to mamy ją odciąć od tej całej aparatury. Podejrzewam, że prawdopodobnie przebaczyłaby mi... Gdy ją pierwszy raz po udarze zobaczyłam, po prostu leżała i na nic nie reagowała. Dopiero po kilku dniach otworzyła oczy. Po słowach pani doktor uznałem, że to już jest wszystko, na co można liczyć. Żałuję tego, co wtedy sobie pomyślałem, bo teraz to, co się dzieje na Koszarowej, przeskakuje wszystkie diagnozy, jakie jej stawiali lekarz. Mówili, że ewentualnie głową poruszy - poruszyła. Powiedzieli, że to już wszystko, ewentualnie ręką ruszy - zaczęła ruszać ręką. Zaczęła też mówić. Trafiliśmy na fantastycznego rehabilitanta, zdołał sprawić, że ruszą już stopą, jest wyraźna poprawa. Humor jej dopisuje, znów bywa złośliwa. Z kłopotami, ale mówi. Rehabilitacja czyni cuda, więc trzeba ją przeprowadzać jak najszybciej... Dlatego zbieramy pieniądze, bo to jednak spore wydatki. Miesięczna fachowa pomoc w szpitalu rehabilitacyjnym to 20 tys. zł, a potrzebna będzie co najmniej przez 4 miesiące...
*
Pomóc można TUTAJ:
Napisz komentarz
Komentarze