Dzieci, które dorastają zbyt szybko
- Gdy Taty zabrakło, najtrudniej radziłem sobie z piecem – opowiada Kamil, dziś 23 letni syn Jacka Supery - Zimą wstawałem przed 6.00 rano, żeby przynieść opał, oczyścić piec po nocy, załadować, ustawić odpowiednią temperaturę, rozpalić lub podtrzymać w nim ogień. Pamiętam jak zawsze ostrożnie otwierałem drzwiczki pieca, żeby ogień nie buchnął mi w twarz. A na 8.00 musiałem dotrzeć do szkoły.
Ludzie nieśli pomoc rodzinie Superów dopóki pamięć o bohaterskiej śmierci Jacka była w nich żywa. Ale ta szybko gaśnie. - Potem za „pomoc” musieliśmy płacić. A że płacić często nie było czym, a i tych „opłaconych pomocników” było coraz mniej, jako 12-latek przejąłem obowiązki „jedynego mężczyzny w rodzinie”. Przyglądałem się fachowcom, szperałem w internecie, szukałem ludzi, którzy podzieliliby się ze mną swoją wiedzą. – wspomina Kamil.
Koleżanki i koledzy ze szkoły Kamila wiedzieli, co się stało z jego ojcem i… omijali go. Bali się z nim rozmawiać, aby nieopatrznie nie powiedzieć mu czegoś przykrego. A Kamil zamknął się w sobie tak bardzo, że nie potrafił nawiązać z nimi kontaktu.
Dzieci, które dorastają bez ojca
Kilka lat po śmierci Mariusza Pasztetnika (jest pochowany na cmentarzu w Minkowicach Oławskich), Julia zaczęła mówić „Tato” do innego mężczyzny, który stał się jej opiekunem i przyjacielem. Ale tego Pierwszego Taty, jego twarzy, gestów, głosu wciąż szuka. - Wpatruję się w jego zdjęcia, które mama trzyma w starym pudełku. Wsłuchuję się w piosenki, które dla mnie nagrywał na kasetach, gdy wyjeżdżał za granicę. Powtarzam w myślach jego śpiewne zapewnienia: „Juleczko, kocham Cię, niedługo do Ciebie wrócę, czekaj na mnie.” Nie zdążyłam Taty poznać ani zapamiętać. Szukam go więc w pamięci innych i w rzeczach. Myślę o nim zwłaszcza wtedy, gdy dotykam płyty jego grobu albo wygładzam klapy swojego własnego… galowego munduru strażackiego – mówi Julia. Bo gdy Julia miała 13 lat, poszukiwania ojca zaprowadziły ją do Młodzieżowej Drużyny Pożarniczej. Zaczęła bywać w remizie, brać udział w zawodach pożarniczych, trzymać sztandar OSP na różnych uroczystościach. Rozmawiała też dużo ze strażakami. – Czułam z nimi jakąś więź – opowiada dziś już 19-letnia Julia. - Podziwiałam ich: ludzi, którzy na każdy dźwięk syreny alarmowej rzucają wszystko, zrywają się o każdej porze dnia i nocy, aby ratować ludzkie życie.
Porzucają prace, zostawiają bliskich bez pewności, że jeszcze do nich wrócą. Czułam dumę i przyjemność, gdy zakładałam swój mundur. Julia jest już po maturze. Studiuje inżynierię środowiska na Wydziale Inżynierii, Kształtowania Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu. Ma też wiele innych pomysłów na przyszłość. Jedno postanowienie jest trwałe: być strażaczką-ochotniczką.
Napisz komentarz
Komentarze