W końcu lat sześćdziesiątych komendant zadecydował o budowie hotelu dla ochrony osobistej, lekarzy, łowczych i innych osób niezbędnych dla funkcjonowania ośrodka, budynku koszarowego dla załogi ochronnej oraz basenu i kina. Ośrodek stał się jeszcze bardziej atrakcyjny.
Fama o jego ekskluzywności rozniosła się wśród elit krajowych i zagranicznych. Wypoczywali w nim wszyscy kolejni I sekretarze KC i premierzy, ich rodziny i najbliżsi współpracownicy, a także generalni sekretarze, tzw.gensecy z "demoludów", w tym Fidel Castro, a także niektórzy wybrani przywódcy krajów zachodu, np. król Belgów Baldwin I, czy szachinszach Iranu Reza Pahlawi.
Gośćmi szczególnymi byli sekretarze generalni KC KPZR Nikita Chruszczow i Leonid Breżniew, którzy ośrodek szczególnie sobie upodobali i bardzo polubili płk. Doskoczyńskiego za perfekcyjną organizację polowań. Przygotowywał je cały "sztab" łowczych, którzy doskonale znali teren i zwyczaje zwierząt oraz równie doświadczonych naganiaczy. Problem polegał na tym, aby najbardziej okazały odyniec lub rogacz biegł wprost w kierunku stojącego na stanowisku "głównego" myśliwego i, o dziwo, zawsze się to udawało. Towarzysz "Lonia" miał powody do dumy ze swoich trofeów. Nadmienię, że uczestniczący w polowaniach z powodu "towarzyskich obowiązków" Władysław Gomułka, a później Wojciech Jaruzelski, wręcz ich nie cierpieli, a jeszcze bardziej nie lubili uczt po udanych łowach. Aktywnie zaś brał w nich udział Piotr Jaroszewicz.
Ośrodek był oczywiście chroniony. Bezpieczeństwo zapewniali żołnierze Wojsk Nadwiślańskich, którzy na co dzień stacjonowali w Warszawie. Obiekt był więc chroniony przez liczną załogę przybywającą ze stolicy. System ochrony tworzyły warty wyznaczane ze składu załogi. W czasie pobytu gości ilość posterunków zwiększano. Przeciwległy brzeg jeziora był obserwowany przez żołnierzy wyposażonych w silnie powiększające lornetki. Dowódcą warty w tym czasie był oficer, zdarzało się też, że na posterunku przy bramie głównej oprócz wartownika był również oficer.
Ostatni odcinek wąskiej, krętej, kilkukilometrowej drogi dojazdowej do ośrodka prowadzi przez las. Na czas przejazdu VIP-ów po jej obu stronach tworzony był szpaler żołnierzy, których zadaniem było niedopuszczenie w pobliże osób postronnych, a także odstraszanie zwierzyny usiłującej przebiec przez drogę. Ten odcinek drogi był oczywiście zamknięty dla normalnego ruchu.
Żołnierze służby zasadniczej lubili pełnić tu służbę, piękny krajobraz, częste urlopy (jako rekompensatę za brak przepustek). W czasie wolnym, gdy nie było gości, można było korzystać z basenu lub kina, oczywiście za zgodą komendanta. Inaczej służbę tu odbierała kadra zawodowa - wielomiesięczne oddalenie od rodziny, a przede wszystkim mało sympatyczne podejście ze strony pułkownika Doskoczyńskiego. Za rzeczywiste lub wyimaginowane niedopatrzenie byli bezceremonialnie besztani przez nieprzebierającego w słowach "szefa". Wszyscy w dowództwie wojsk o tym wiedzieli, a nikt nie próbował interweniować, bo nie było gdzie, a kadra nawet nie próbowała się skarżyć wiedząc, że pułkownik pozostanie bezkarny. Chyba jedyną rzeczą, z której była zadowolona, były co jakiś czas wysyłane do rodzin prezenty w postaci dorodnych szczupaków, węgorzy, okoni, czy sandaczy.
Po transformacji ustrojowej Łańsk nadal pozostaje w gestii URM, skurczony do zaledwie kilku hektarów, chroniony przez prywatną ochronę jest ogólnie dostępny. Czasy jego świetności bezpowrotnie minęły. Budynek główny, rezydencja I sekretarzy i rybaczówki są w dobrym stanie. Basen jest obskurny, hotel i sala kinowa zdewastowane, drzwi i okna pozabijane na głucho. Jedyną budowlą, którą przybyła, jest nieduża drewniana kaplica, w której w lipcu i sierpniu w niedziele odprawiana jest msza. Taki znak czasu.
Napisz komentarz
Komentarze