Historię Hermanna Reimanna opisaliśmy krótko w numerze 12/2013 "GP-WO". Niedawno, dzięki uprzejmości Archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau, otrzymaliśmy kopie wszystkich dostępnych dokumentów dotyczących tego więźnia. To dobra okazja, aby bardziej szczegółowo opisać jego losy. Żeby jednak chronologicznie przedstawić wydarzenia, należy sięgnąć po ostatni obozowy dokument, w którym wymieniono interesujące nas nazwisko.
Urodzony w Ohlau
W czasie funkcjonowania KL Auschwitz Wydział Polityczny (Politische Abteilung - obozowe gestapo) prowadziło Księgi Zgonów (Sterbebücher). Do dziś zachowała się niepełna dokumentacja obejmująca 46 tomów akt, w których od 29 lipca 1941 roku do końca 1943 odnotowano śmierć blisko 69 tysięcy zarejestrowanych w obozie więźniów. Oczywiście to nie wszystkie ofiary - powinno się pamiętać, że w danym okresie ginęli tam też inni, niewprowadzeni do ewidencji ludzie. Byli to przede wszystkim przywożeni w masowych transportach Żydzi - mężczyźni, kobiety, dzieci oraz starcy (od wiosny 1942), których po selekcjach w większości mordowano w komorach gazowych. Na podstawie ww. dokumentacji obozowej wiemy, że Hermann Reimann przyszedł na świat 22 lipca 1881 roku w Ohlau (obecnie Oława), gdzie mieszkali jego rodzice Ernst oraz Karoline, z domu Hoffmann. Może rodzina była spokrewniona z Oskarem o takim samym nazwisku - właścicielem cukierni i kawiarni mieszczącej się przed wojną przy ulicy Wrocławskiej (Breslauerstraße) nr 8, reklamowanej w przewodnikach miejskich? Hermann był ewangelikiem, jak większość Niemców zamieszkujących ówcześnie nasz powiat. W czasie II wojny światowej zameldowany w Brochowie (Brockau), przy dzisiejszej ulicy Wietnamskiej (Heydebrandstraße) nr 8. Przed uwięzieniem pracował jako fryzjer, a jego żona miała na imię Anna i pochodziła z domu Genrich. Na podstawie numeru więźniarskiego przydzielonemu Reimannowi wiemy, że przywieziono go do Auschwitz 15 maja 1942 roku transportem zbiorowym wraz z 26 innymi osobami. On otrzymał najniższy numer. Tego dnia w obozie życie straciło 65 zarejestrowanych osadzonych. Numer więźniarski Reimanna znamy m.in. dzięki zachowanej fotografii obozowej.
Ostatnie zdjęcia
Wydziałowi Politycznemu podlegała również pracownia Służby Rozpoznawczej (Erkennungsdienst) odpowiadająca za fotografowanie więźniów. Tzw. zdjęcia policyjne wykonywano po trzy sztuki na osadzonego: z profilu, twarzą do przodu oraz półprofilem w nakryciu głowy. W przypadku mężczyzn była to czapka, a kobiet chusta. Zdjęcia wykonywano na parterze bloku 26 w obozie macierzystym przez większość czasu funkcjonowania KL Auschwitz, ale z powodu przeciągającej się wojny i braku materiałów oraz personelu odstępowano od tej procedury wyłączając kolejne grupy więźniów. Osadzony zazwyczaj kilka dni po rejestracji musiał stawić się dokładnie ogolony i bez oznak pobicia - krwiaków, ran, plam krwi. Pomimo tego zachowały się fotografie osób, na twarzach których widać ślady przemocy. Po wejściu do studia więzień siadał na obrotowym krześle. Fotograf (również więzień) po wykonaniu każdego zdjęcia za pomocą specjalnej dźwigni obracał siedzisko, inny w tym czasie przygotowywał specjalne tabliczki widoczne po lewej stronie pierwszego kadru, a kolejny wymieniał kasetki z negatywami. Te szczególne dowody zbrodni zachowały się tylko dzięki sprytowi i odwadze Wilhelma Brasse i Bronisława Jureczka - więźniów z pracowni fotograficznej, którzy w styczniu 1945 roku, podczas ewakuacji obozu, na rozkaz esesmanów byli odpowiedzialni za to, aby zniszczyć całą dokumentację.
CZYTAJ TEN ARTYKUŁ W CAŁOŚCI: TUTAJ
Tekst i fot: Piotr Turek Materiały archiwalne: Archiwum Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau
Napisz komentarz
Komentarze