Historia

24 maja w Miejscu Pamięci Ravensbrück odbędzie się otwarcie wystawy zdjęć pt. "»Małe Essen«. Polsko-niemieckie miejsce (nie-)pamięci." prof. Krzysztofa Ruchniewicza, mieszkańca Miłoszyc w gminie Jelcz-Laskowice.

Zdjęcie nr 1 pochodzi z albumu pani Anieli Szaler, a zrobiono je w latach pięćdziesiątych niedaleko siedziby ówczesnej straży pożarnej przy pl. Piastów, w pobliżu wieży ciśnień. Władysław Szaler jedzie na młodym koniku - proszę zwrócić uwagę, jakie strażacy nosili wtedy mundury. W głębi w po lewej widzimy część budynku przy dzisiejszej ulicy ks. Franciszka Kutrowskiego 1. Widoczny w głębi budynek po prawej dziś nie istnieje.

Zbliża się lato, czas kąpieli. To dobry moment, by przypomnieć zapomniane kąpielisko. Pamiętają je zapewne mieszkańcy tzw. "Piątej Dzielnicy", Zwierzyńca Dużego i Ścinawy, którzy mają obecnie 80 lat lub więcej. To dzikie kąpielisko cieszyło się powodzeniem w pierwszej połowie lat 50. XX wieku

Bombonierka trafiła też na karty literatury. I to tej najlepszej, bo pisał o niej w swojej książce "Lenora" (2004), nominowanej do nagrody NIKE, oławski pisarz Jerzy Łukosz

Najciekawsze, że ten sklep, który przetrwał we wspomnieniach oławian jako Bombonierka, nigdy formalnie się tak nie nazywał! Ale spokojnie - do nazwy jeszcze wrócę...

Zdjęcie nr 1 pochodzi z albumu Stanisława Stachurskiego, a zostało zrobione w 1969 roku na ulicy Kilińskiego. W głębi widzimy panoramę Oławy z kościołem Matki Boskiej Pocieszenia i widoczną wieżą ratusza. Na pierwszym planie mamy polder i wały rzeki Oławy - wtedy te łąki były zalewane przy każdej powodzi, dziś rzeka Oława jest uregulowana i łąki zostały zagospodarowane, więc  takiego zdjęcia dziś nie da się zrobić.

W tytule słowo "Rumuni" ująłem w cudzysłów, bowiem nie będzie tu mowy o rdzennych mieszkańcach Rumunii, lecz o Polakach zamieszkujących przez dziesięciolecia w Czerniowcach (rum. Cernăuţi), wspaniałym mieście słynącym z wielokulturowości, tolerancji społecznej i religijnej

Zdjęcie nr 1 pochodzi z albumu Teresy Kmieć, a zrobione było w 1953 w parku, popularnie nazywanym kiedyś "Małpim Gajem" - u zbiegu ulic 3 Maja i Żołnierza Polskiego (nazwy dzisiejsze). Na zdjęciu widzimy małą Tereskę Dromont w przedwojennym samochodziku-zabawce. Za dziewczynką w tle budynek gospodarczy z wysoką ścianą, na którym dziś mamy wymalowany morał z Adamem Wójcikiem - znanym koszykarzem z Oławy. Za budynkiem gospodarczym widzimy dach budynku mieszkalnego przy ulicy 3 Maja 3. Dalej w głębi ruiny budynku, w którym przed wojną mieściło się Kasyno Oficerskie stacjonujących wojsk w Oławie (dziś nie istnieje). Całkiem po lewej widać krawędź budynku mieszkalnego przy ulicy 3 Maja 10.

Zdjęcie nr 1 pochodzi z albumu rodziny Drzewińskich i zrobiono je w 1949 w Rynku. Na zdjęciu widzimy od lewej Wacławę Dyl, mamę Wacławy /.../, panią Piątkową, dalej Jadwigę Drzewińską i Henryka Dyla. W głębi trzy kamieniczki, które przetrwały wojnę na stronie wschodniej Rynku. Po prawej jest dzisiejsza ulica B. Głowackiego, widać ścianę budynku przedwojennego, który spłonął w czasie wojny.

Victor von Matuschka, zamieszkały w Kolonii, opisał i nadesłał nam losy swego ojca – grafa Michaela (1888 -1944) – głęboko wierzącego i oddanego chrześcijanina, doktora prawa, podporucznika huzarów w Oławie, landrata opolskiego w latach 1923 – 1933. Został on współczesnym bohaterem i niemieckim męczennikiem. Związany z opozycyjną antyhitlerowską organizacją “Kreisauer Kreises” (Krąg z Krzyżowej), po nieudanym zamachu Adolfa Hitlera w Wilczym Szańcu koło Kętrzyna w dniu 20 lipca 1944 roku, został stracony w berlińskim więzieniu Plötzense 14 września 1944 roku o godzinie 16.43

Historia to nieskończona kopalnia tajemnic i niewyjaśnionych zagadek, które fascynują badaczy i amatorów przeszłości. Niektóre fakty są na tyle zaskakujące, że trudno uwierzyć w ich prawdziwość. W niniejszym artykule przedstawiamy kilka mniej znanych, ale niezwykle interesujących faktów historycznych, które z pewnością poszerzą twoją wiedzę.

Pięć miesięcy po zakończeniu II wojny światowej społeczność mieszkańców Oławy liczy ponad 2 000 mieszkańców, a pięć lat później już niespełna 8 000. Kolejne przyrosty są wynikiem powojennego wyżu demograficznego. Z jednym wyjątkiem. Są nim lata 1956-1958, w których miała miejsce tzw. "druga ekspatriacja", mylnie nazywana przez niektórych drugą repatriacją